Klein

Barbara:

Die twee nieuwe leden van onze familie zijn wel heel erg klein, hoor.
Ze zijn echt véél kleiner dan Babette en ik.

Barbara is kleiner dan Laza en de andere Chabo's

Het lijken wel kuikentjes, zó petieterig zijn ze.
Omdat ik ook niet van de grootste ben heb ik ze nog niet eens goed kunnen bekijken, ze komen niet boven de rand van hun hokje uit.
Ik heb al aan Ma Tok gevraagd of ze niet een tafeltje voor hun hok kan zetten, dan kunnen wij daarop gaan zitten om kennis te maken, maar Ma Tok vond het daarvoor nog te vroeg.

Gerrit en Geertje samen in hun hok

Ze moeten eerst aan hun nieuwe hok wennen en dan pas aan alle familieleden, die ze ineens hebben gekregen.
Ik dacht dat ze zo langzamerhand hun hokje wel zouden kennen, ze zitten er nu al een paar dagen in, maar Ma Tok zei dat ze héél lang in hun vorige hok hebben gezeten, wel meer dan zeven jaar.
Oei, dat is inderdaad wel heel erg lang, veel langer dan wij al leven.
En ze hebben ook niet met kippen samengewoond, maar met andere vogels, die nog kleiner waren dan zij.
Dus misschien vinden ze ons wel erg eng en groot.

Babette:

Ik ben het eens met mijn beste vriendin Barbara, ik wil die twee kleintjes ook wel eens goed bekijken.

Babette met haar kuikens

Ik heb gehoord van Laza dat ze grijzig bruin (Gerrit) en zwart (Geertje) zijn, maar horen is toch anders dan zien.
Waar Barbara en ik wel blij om zijn is dat wij nu niet meer de kleinsten zijn hier in de tuin. Goed, toen er kuikens waren waren die ook kleiner dan wij, maar dat was maar tijdelijk.
Deze twee worden nooit groter dan ze nu zijn, dus ze halen ons ook niet in over een poosje.
Niet dat wij het erg vonden om klein te zijn, maar tot de middenmoot behoren is wel prettig.
Je valt dan wat minder op, hè? En opvallen willen kippen niet.

het veilige net over de Tok-tuin

Wie opvalt is prooi.
Niet dat daarop hier ook maar enige kans bestaat met het mooie net boven onze tuin, maar het gaat om het idee.
Dat zit in onze genen, altijd proberen om niet op te vallen. Alleen Geertrui, die trekt zich nooit ergens iets van aan, die loopt gewoon brutaalweg over de tegels te banjeren als er een grote vogel overvliegt.
Ze steekt nog net niet haar tong uit, maar ze zou ertoe in staat zijn.

Geertrui:

Het is me gelukt!!
Wat?
Moet u dat nog vragen?

Desiree en Geertrui: overlevers van het alfabet

Ik heb het gehaald, Ma Tok heeft de twee nieuwelingen een naam met MIJN voorletter gegeven!
Nu ben ik net zover als Desiree, ik heb de hele alfabet-ronde overleefd.
En het kwartelmeisje heeft ze ook nog Geertje genoemd, dat vat ik op als een eerbetoon aan mijn zuster zaliger.
Geertje is tenslotte een afkorting van Geertrui.
Of ik ze al goed bekeken heb, die twee kleintjes?
Nee, niet heel erg goed, maar wel

de tweelingzussen Geertrui en Geertrui

een beetje.
Toen Ma Tok ze in hun hokje zette stond ik natuurlijk met mijn snavel vooraan, bijna tegen Ma Tok's benen. Ik heb mijn nek een beetje verrekt toen ik me zo lang mogelijk maakte, maar dat is nu gelukkig weer over.
Ik heb ook al geprobeerd om ze te bekijken vanaf het dak van het hokje, maar dat gaat ook niet echt gemakkelijk. Je moet je dan in een heel rare bocht wringen om naar binnen te kunnen kijken en die kleintjes werkten ook niet echt mee, ze zaten zover mogelijk van mij af in een hoekje van het hok waar ik niet kon kijken.
Maar dat zal allemaal wel in orde komen.
Ma Tok heeft gezegd dat ze, als ze helemaal gewend zijn, los in de tuin mogen lopen, die Gerrit en Geertje.
Maar dat zal nog wel een hele poos duren, denk ik.