Gezellig vol

Wiske:

Toen ik gisterenochtend wakker werd was er iets vreemds aan de hand in ons Tok-huis.

volle stok in het Tok-huis

Het leek wel of de stok bijna helemaal vol zat, terwijl er de laatste tijd juist nogal wat plaats over is. Ik keek eens goed om mij heen en toen zag ik wat er was gebeurd. Desiree en Anne C en Annette zaten gewoon bij ons in het Tok-huis op de stok.
Hoe kon dat nou?
Ik vroeg aan Desiree hoe ze daar zo was gekomen en ze

Anne C, Desiree en Annette

antwoordde dat Ma Tok haar gisterenavond uit het hokje had getild en haar op de stok in het huis had gezet.
Eerst was ze erg bezorgd over haar kuikens, die nu alleen in het hok waren achtergebleven, maar Ma Tok kwam al snel met de beide kleintjes in haar handen het huis weer binnen.
Zij zette een kuiken aan elke kant van Desiree, die weer rustig werd nu ze haar kinderen weer bij zich had.

Ik was erg nieuwsgierig hoe de kuikens zich zouden gedragen nu ze tussen ons in zaten.
De andere kippen waren intussen ook wakker geworden.
Ze lieten Desiree en haar kuikens gewoon zitten en iedereen ging

Zorro, Pippa en Laza

zijn of haar gang.
Laza en Zorro kraaiden, waarop Anne C ook een poging deed.
Ik weet het niet zeker, maar het leek net alsof Laza moeite had om zijn lachen in te houden toen hij die hoest-kraai hoorde.
Zorro keek rond alsof hij zijn oren niet kon geloven, toen liet hij zijn fraaiste "kukelekuueh" horen, bijna helemaal goed.
Laza keek trots naar zijn oudste zoon, waarop die nog een keer extra zijn best deed. Nu hoorde ik geen verschil meer meer met de kraai van Laza, alleen heeft Zorro een iets lichtere stem,

Anne C, Desiree en Annette

maar dat zal wel komen omdat zijn borstkas nog niet zo ruim is als die van Laza. Hij heeft minder klankkast, zou je kunnen zeggen. Desiree keek streng naar Anne C, die nu wijselijk zijn snavel dicht hield.

Iedereen bleef rustig op de stok zitten, want het was helemaal geen mooi weer. Dat zagen we door de ramen in ons huis. Het leek wel of het zachtjes regende. We hadden dan ook geen van allen haast om naar buiten te gaan.
Ik ging wel even naar beneden om te eten, want mijn maag en mijn krop waren helemaal leeg, ik rammelde van de honger.
En toen kwam Ma Tok om onze deur open te doen.

Kapsalon Ma Tok

Anne C:

Het is me niet gelukt om te ontsnappen vandaag, terwijl de mogelijkheid er wel leek te komen. Ik zal u vertellen hoe het ging.

Desiree ziet niet veel

Onze broedmoeder, Desiree, is, zoals u weet, een Hollands kuifhoen.
En die hebben een hele pluk veren op hun kop.
Dat is helemaal niet erg.
Ik heb ook een soort van klein kuifje op mijn bol en daar heb ik helemaal geen last van.
Maar Desiree heeft een enorme kuif, die groeit helemaal door tot op haar gezicht. En nu ze net allemaal nieuwe veren heeft gekregen na de rui zijn de veertjes van haar kuif ook weer helemaal bijgegroeid.
Nu is het net alsof er een snavel uit haar kuif steekt, haar hele gezicht is verdwenen.
Mevrouw Katblad, die ons een keer eten heeft gegeven toen Pa en Ma Tok er niet waren, had dat ook al gezien. Zij maakte Ma Tok erop opmerkzaam. En nu was de tijd gekomen dat Ma Tok daar iets aan ging doen.
Ik vond dat jammer, want ik vind het

het kippenschort

wel prettig als onze broedmoeder niet alles kan zien wat wij uitspoken.
Eigenlijk moet ik zeggen "wat IK uitspook", want Annette is zo vreselijk braaf, die doet nooit iets wat niet mag. Maar "WIJ" klinkt in dit geval wat minder slecht wat mij betreft.
Goed, Ma Tok had dus besloten om Desiree's kuif te gaan bijknippen. Raar woord, "bijknippen", want je knipt er iets af en niet bij, maar dat terzijde.
Ma Tok had een schort aangetrokken over haar kleren, waarom weet ik niet, want ze had helemaal geen bijzondere kleren aan, maar mooi was het schort wel. Er stonden namelijk allemaal kippen op. Heel fraai.
Ma Tok deed ons hok open en ik zat al klaar om te ontsnappen, maar ze had het in de gaten. Jammer dat zij

Desiree geknipt

geen kuif voor haar gezicht heeft hangen.
Ze pakte Desiree beet en nam haar mee naar de stoel, die in onze tuin staat. Daar gaat Ma Tok altijd op zitten als ze wat met één van de kippen gaat doen.
De schaar lag al klaar en Desiree werd op schoot gezet en toen begon het gehak met dat grote ding.
Eng hoor, zo vlak bij haar ogen. Toen de eerste kant klaar was kon Desiree meteen veel meer zien en toen zat ze ook gelijk niet stil meer, ze wilde van Ma Tok's schoot af. Maar ze werd in de houdgreep genomen en haar andere kant werd ook behandeld. Ma Tok bekeek haar werk en knipte hier en daar nog een paar veertjes weg, voor de symmetrie,

Anne C staat klaar om te ontsnappen, maar helaas...

zoals ze zei.
Wat dat is weet ik niet, maar ze zag er weer keurig uit, onze broedmoeder.
Alleen zag ik weinig verschil met vóór haar bezoek aan de kapsalon van Ma Tok, maar ze zag wel veel meer, dat merkte ik even later.
Toen ze weer bij ons in het hok werd gezet kreeg ik niet eens de kans om even buiten te gaan scharrelen. Desiree ging meteen vóór mij staan en ze keek me streng aan vanonder haar kuif. Jammer hoor!
En ondeugend zijn is nu ook moeilijker geworden met onze weer goed ziende mama.
Ik wilde wel dat Ma Tok haar schaar kwijtraakte, dan zouden wij, o nee, dan zou IK, tenminste weer eens naar buiten kunnen. Waarom duurt groot worden toch zo lang?

Zware tijden voor Ma Tok

Yvonne en Yvette:

Wij hebben het wel gehoord, al zitten wij een eindje van het hokje van Desiree en haar kuikens vandaan.
Het klonk niet erg fraai en eerst dachten wij allebei dat er iemand ziek was geworden in de Tok-tuin. Maar dat was toch niet zo.
Het klonk wel als een soort hoesten, maar toch anders.
Dat geluid hebben wij hier al eerder gehoord.
Toen Zorro nog Zora heette heeft hij ook een tijdje zo'n geluid gemaakt.
En nu denken wij dat het waar is wat iedereen hier eigenlijk al een tijdje heeft gedacht: Anne C is een haantje!

Anne C

LazaRus

Yvonne: "Wat moeten wij hier in de tuin toch met al die hanen?
Ze zijn sowieso al een beetje overbodig, leggen niet eens eieren en roepen eigenlijk alleen maar."
Yvette: "Dat ben ik helemaal met je eens, ze maken altijd herrie en daar komt ruzie met een buurvrouw van, heb ik gehoord van Ma Tok."
Yvonne: "Die ruzie kan mij niet zoveel schelen, dat vechten ze onderling maar uit, Ma Tok en die buurvrouw. Maar als er straks drie hanen hier rondlopen wordt

Zorro

het toch echt te erg. Straks krijgen ze nog ruzie onderling."
Yvette: "Dat lijkt mij nou juist wel grappig, als ze met hun drieën ruzie krijgen en gaan

vechten. Een heuse wedstrijd! En wij zitten dan mooi eerste rang."
Yvonne: "Ja, dat is wel zo.
En we zitten ook veilig in ons hok, er is geen kans dat één van de hanen zich vergist en ons gaat pikken."
Yvette: "Maar nu ik er nog eens over nadenk: gaat er dan ook iemand dood, bij zo'n gevecht? Dan vind ik het niet meer zo leuk."
Yvonne: "Ja, ik heb gehoord dat hanen zich over het algemeen doodvechten of winnen.
Nee, dat zou geen fijne wedstrijd meer zijn."

Yvonne en Yvette: Nu zijn wij

Yvonne en Yvette

benieuwd naar de oplossing van Ma Tok voor dit probleem.
Ze kan Zorro en Anne C natuurlijk naar Hoogendoorn brengen.
Maar dan is er mogelijk een probleempje.
Anne C is niet raszuiver en dus kan Hoogendoorn hem niet aan een fokker geven. Wel aan een liefhebber, natuurlijk, maar die moet er dan net zijn.
En Ma Tok vindt Anne C zo leuk, met zijn kuifje en kammetje.
Laza wegbrengen is ook geen optie voor haar, die hoort echt in de Tok-tuin, die gaat niet weg. Zorro dan maar?
Maar die is ook zo leuk!
Kortom, het gaat een moeilijke tijd worden voor Ma Tok.

Verschillende kuikens

Annette:

Ziet u hoe groot ik al ben gegroeid?
Ik ben speciaal even op de stok in ons hok gaan staan, zodat u mij goed kunt bekijken.

Annette (links) en Anne C

Natuurlijk ben ik nog steeds kleiner dan Anne C, maar dat komt omdat zij Wiske als moeder heeft en Wiske is ook groter dan mijn moeder.
Wie mijn moeder is?
Ik denk Pippa, want ik vind dat ik erg op haar lijk.
En ook op Zorro, die ook een kind is van LazaRus en Pippa.
Hij zou dan mijn volle broer zijn. Leuk hoor, een grote broer.
Ik hoop dat hij mag blijven, al is hij dan ook een haan.
Ik heb gehoord dat haantjes, als ze volwassen zijn, naar Hoogendoorn gaan verhuizen. Maar omdat het nog steeds goed gaat tussen Zorro en zijn pa mag hij voorlopig nog blijven.
Maar dat weet u allemaal al.

Anne C

Ik zal u eens iets vertellen wat u vast nog niet weet. En dat mag u ook niet verder vertellen.
Het gaat over Anne C.
Ze heeft mij toevertrouwd dat zij van plan is om binnenkort weer eens te gaan ontsnappen uit ons hok.
Ze heeft dat al een keer eerder gedaan, maar dat duurde haar veel te kort. Ze wil graag eens een hele ochtend of middag lekker vrij door de tuin banjeren, zoals ze dat noemt.
Ik begrijp er niets van, dat is toch best gevaarlijk?
Je weet maar nooit hoe de andere kippen op je reageren als je op hun terrein gaat lopen. Misschien gaan ze je wel heel hard pikken.
En mama Desiree is er dan niet bij om je te beschermen.

al die kippen en hanen in de Tok-tuin

Toen ik dat zei tegen Anne C zei ze dat ze dan wel weer verder zou zien, ze was helemaal niet bang voor die grote hennen en hanen.
Wel voor die grote roofvogel, maar die komt niet elke dag shoppen hier. En als hij komt zouden Laza en Zorro wel waarschuwen, dan kon zij snel wegkruipen onder de struiken.
Of het Tok-huis binnengaan.
Dat zou ik ook nooit durven, zomaar een vreemd huis binnen lopen.
Het lijkt wel alsof Anne C nergens bang voor is.

Is zij nu zo stoer of ben ik gewoon een bangerik?
Mama Desiree vindt het vast niet goed dat Anne C weer de tuin in wil.
Maar ik kan mijn zus niet verraden, want ik heb haar beloofd dat ik niets zou zeggen tegen mama.

Desiree met haar beide kuikens

Maar nu weet u het ook, het is wel een opluchting dat ik er met iemand over heb kunnen praten. En nu hoop ik maar dat Ma Tok ons hok goed dicht doet als ze ons schoon water of eten heeft gegeven, dan kan Anne C haar plannetje niet ten uitvoer brengen.

Laza en zoon

                                                                                        Odette:

de enorme sporen van Laza

LazaRus is een poosje geleden naar de dokter geweest met zijn veel te lange sporen.
Hij deed ons pijn bij het treden en hij liep als een mens met een volle luier, zal ik maar zeggen.
Het was geen gezicht en wij vinden het allemaal fijn dat Ma Tok hem heeft meegenomen
naar de dierenarts.
Laza is weer blij en wij ook.
We laten hem nu weer zijn gang gaan als hij achter ons aan komt.
Zorro loopt hier ook nog steeds rond. Hij is door Laza voorlopig geaccepteerd als hulp-haan, maar hij moet niet teveel praatjes krijgen, Laza blijft de baas. Vooralsnog gaat dat allemaal

Laza en Zorro

prima, tot grote verbazing van Ma Tok, die had gedacht dat Laza wel zou gaan vechten met zijn zoon. Wij zijn bang dat dat nog wel een keer zal gaan gebeuren, als Zorro zijn pa gaat uitdagen.
Maar zover is het nu nog niet.
Het is erg grappig om die twee achter elkaar te horen kraaien. Laza heeft een prachtige volle stem, zijn "Kukelekuuu" komt heel mooi zijn snavel uit.
Bij Zorro klinkt het nog steeds een beetje schor, vooral aan het einde van zijn "Kukeleku", dat klinkt meer als "Kukelekuhehe". Wij lachen stiekem om hem, we willen niet dat hij door ons te verlegen wordt om zijn best te blijven doen.
Het zal wel een keer goed komen. Dan horen we geen verschil meer tussen hem en Laza.
Er is echter een nieuw probleem

Anne C met kam en kuif

op komst.
Anne C krijgt een steeds duidelijker rode kam en haar lelletjes groeien ook harder dan die van haar zusje Annette.
We denken allemaal dat Anne C ook een haantje is, maar zeker weten doen we het nog niet.
Ik denk dat Anne C's moeder Wiske is, omdat zij een klein kuifje achter haar kammetje heeft; Anne C's kuifje is nog kleiner dan dat van Wiske zelf, maar dat is te verklaren doordat er meer Chabo in Anne C zit dan in Wiske. Wiske is half Chabo en half Hollands kuifhoen, terwijl Anne C drie kwart Chabo en één kwart Hollands kuifhoen is.
Dus haar kuifje is ook niet de helft, maar een kwart van dat van een kuifhoen.
Ingewikkeld hè, die erfelijkheidsleer?

Anne C (links) en Annette

En waar ik nu naartoe wil met mijn moeilijke verhaal?
Wiske's kammetje is hoger en roder dan dat van de andere Chabo's hier, dus er is nog een kleine kans dat Anne C met haar rodere en hogere kammetje toch een hennetje is. Maar ik ben bang van niet.
En dan nu het probleem: Als Anne C ook een haantje blijkt te zijn, zijn er opeens DRIE hanen in de Tok-tuin. En ik vrees dat dat echt teveel wordt.

Trots en bezorgdheid

Desiree:

Weet u het nog, dat ik zat te broeden op mijn eitjes? Ik was het al bijna weer vergeten. Ik heb het ook zo druk met mijn kuikens.

v.l.n.r.: Annette, Desiree en Anne C

Ze worden al zo groot.
En steeds eigenwijzer.
Dat laatste geldt vooral voor Anne C.
Wat is dat een ontzettend eigengereid portret.
Altijd haar eigen zin doen en als ik haar roep moet ze nog snel eerst even iets anders doen voordat ze komt aanrennen.
Dat dan weer wel, ze holt naar me toe, soms raakt ze gewoon in de war met haar pootjes en dan struikelt ze erover. Over haar eigen pootjes, ja, heb je ooit zo zout gegeten?
Maar mooi zijn ze wel, allebei.
Ze zijn alweer tien weken oud, eigenlijk wel groot genoeg om

Anne C en Annette

zonder mij verder te kunnen leven. Maar ik houd ze nog even lekker bij mij, dan kunnen zij (en ik!) lekker nog een poosje speciaal voer krijgen.
Ik houd het nog best een poosje uit in dit hok, zo klein is het niet. Er zijn vast een heleboel kippen die nooit meer ruimte krijgen in hun hele leven.
En ik vind het fijn om erbij te zijn als Anne C en Annette worden overgeplaatst naar het Tok-huis, dan kan ik ze nog een beetje beschermen tegen de nieuwsgierigheid van de anderen, die daar al zitten.

Yvonne en Yvette in hun privé paleis

Er zijn geen grote kippen meer om ze te pikken, dat vind ik wel fijn, hoe jammer ik het ook vind dat Vera en Vita zijn overleden. Zij pikten eigenlijk niet zo erg, dat waren meer Yvonne en Yvette. Maar die zitten apart in hun grote hok met ren, dus die kunnen niet bij mijn kinderen komen als die de tuin in gaan.

Waar ik wel bang voor ben is voor die hele grote vogel, die nu en dan hier een duif komt pakken.
Wat een enorme klauwen heeft dat beest.
Ma Tok heeft al twee keer een duif gered uit zijn poten, maar zij

buizerd (foto internet)

is natuurlijk niet altijd thuis als dat beest weer eens komt winkelen hier. Zo heeft zij ook een keer een dode duif gevonden, helemaal kaalgevreten door die enge vogel.
Ik weet niet hoe hij heet, Ma Tok had het eerst over een buizerd, maar toen zij hoorde dat er hier vlakbij een sperwer was gesignaleerd dacht zij dat dat misschien wel zijn naam zou zijn. Gelukkig waarschuwt Laza ons bijtijds als hij die engerd aan ziet komen door de lucht.
Zorro krijgt ook les in het waarschuwen van hennen als er

Desiree met achter haar Annette

gevaar dreigt.
De buiten lopende kippen rennen snel naar binnen of ze kruipen weg onder de struiken in de Tok-tuin, zodat meneer Buizerd (of meneer Sperwer) ze niet kan pakken.
Hij zal toch niet zo brutaal zijn om het Tok-huis binnen te gaan.
Anders moet Ma Tok maatregelen gaan nemen, heeft zij gezegd.
Wat ze daarmee bedoelt weet ik niet, en zij zelf ook nog niet, geloof ik.
Ik hoopte dat die grote lummel naar het zuiden zou gaan om te overwinteren, dan zouden wij hem
hier tenminste kwijt zijn.
Maar Ma Tok zegt dat hij juist in de herfst en de winter in ons land verblijft.
Nou, dan kunnen we onze lol nog op. Ik hoop dat Ma Tok snel een goed idee heeft, anders denk ik dat ik maar helemaal met mijn kuikens in dit hok blijf wonen.
Dan hebben we niet zoveel vrijheid, maar we zijn wel veilig.
En dat is erg veel waard, vind ik.

Het verre oosten

Nadine:

Ma Tok heeft weer bericht gekregen uit het verre oosten van het land.
Omdat Keetje er niet meer is mag ík u nu vertellen wat er daar allemaal gebeurt.

de kuikens in hun eigen hok

Het gaat over de twee kuikens die daar wonen met hun twee moeders. Ik weet niet of elk kuiken nu een eigen moeder heeft of dat ze nu en dan wisselen, maar dat doet er ook niet echt toe, als zij maar warm gehouden en goed opgevoed worden. Dat "warm houden" konden we wel even vergeten de laatste tijd.
De "kleintjes" groeien zo hard dat mevrouw Ali zich al een tijdje afgevraagd heeft of het kleine hokje, dat zij met hun vieren

het haantje, ras onbekend

delen, niet te krap aan het worden is. En omdat zij gelezen heeft dat kuikens van zes weken eigenlijk al alleen kunnen wonen heeft zij de beide moeders bij hun kuikens weggehaald en hen weer bij Kuif gezet, die het grote hok een poosje alleen bewoond had.
De eerste dagen waren de moeders nog erg bezorgd om hun kinderen.
Ze riepen telkens naar hen.
Omdat alle kippen bij mevrouw Ali in een hok zitten konden de moeders niet bij hun kinderen komen, maar roepen was

het hennetje

natuurlijk wel mogelijk.
De kuikens piepten in het begin hard terug, maar na een paar dagen werd iedereen rustig en waren alle kippen gewend aan de nieuwe situatie.
Kuif was in het begin nogal lelijk tegen Dotje, maar dat was gelukkig ook van korte duur.
En zo is men weer een stapje verder daar in het oosten.
De volgende stap was het uitvinden van het ras van de kuikens.
Mevrouw Ali ging naar een kleinvee-tentoonstelling met foto's van de beide kuikens bij zich. De deskundigen daar konden haar niet vertellen tot welk ras het haantje behoorde, maar het hennetje blijkt een

Austra's kop

Australorp te zijn. 

Op de foto hierboven kunt u haar kop niet goed zien, vandaar de tweede foto van haar. Ze is een mooie kip, vind ik. 

En wat meer is: mevrouw Ali kon haar nu eindelijk een naam geven: Austra. 

Het haantje zal, als hij gaat kraaien, moeten verhuizen. 

Austra mag blijven in de tuin van mevrouw Ali. Het is jammer dat zij nu maar één nieuw kipje heeft, maar het was een hele gebeurtenis, het broeden op de eieren en het uitkomen van de kuikens. 

Misschien komt er volgend jaar een herkansing voor mevrouw Ali, als er weer iemand broeds wordt.

Als zij dat wil kan ze wel broedeieren van Ma Tok krijgen, dan weet ze van tevoren van welk ras de kuikens zullen zijn. Of ze moet het wel spannend vinden zo, dat laten we helemaal aan haarzelf over.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Ali voor de mooie foto's.

In memoriam: Keetje

Ma Tok:

Keetje is haar hele leven lid van de familie Tok geweest en ze heeft nooit ergens anders gewoond.

kuifhoenkuikens (van internet) met hun kuifknobbeltje op de kop

Ze kroop uit haar ei in de Tok-tuin. Haar vader heette Julius, hij was een wit kuifhoen, en haar moeder was Hilda, een prachtig zwart kuifhoen met een witte kuif.
Keetje heette eigenlijk Kornelia, maar omdat zij een soort tussenkleurtje had, dus niet zwart en niet wit, maar een beetje grijzig bruin, werd zij Keetje genoemd.
Haar zus Katharina werd om dezelfde reden dan ook als Kaatje aangesproken. Ze vonden dat allebei prima, veel vlotter dan die stijve deftige namen.
Moeder Hilda is reeds lange tijd geleden overleden, zij ligt

Julius en Hilda

begraven in de Tok-tuin.
En vader Julius is naar Hoogendoorn gebracht, omdat hij de hele dag keihard kraaide.
Dat vonden zelfs Pa en Ma Tok teveel van het goede.
Zus Kaatje heeft niet zo erg lang geleefd, een paar jaar maar. Keetje daarentegen ging gewoon maar door, zij is ruim acht jaar geworden, een heel mooie leeftijd voor een kuifhoen.

Keetje was een bescheiden hen, die rustig haar gang ging.

Ze kakelde met wie een praatje nodig had en ze troostte Vita en Geertrui door hen naar elkaar toe te brengen. Ook liet zij zich

Keetje

vrijwillig bij Desiree opsluiten in het grote hok, toen Desirees kuif even rust moest hebben van al het gepik van de grote kippen.
Zij vertelde vaak de verhalen over
het verre oosten van het land, dat kon zij erg goed.
Tot voor kort legde zij nog regelmatig een ei voor Pa en Ma Tok.
En laten we niet vergeten dat zij pas nog een geintje heeft uitgehaald met Geertrui, toen
zij samen Ma Tok voor de gek hielden.
Toen moet zij zich nog helemaal goed gevoeld hebben.
Wij gaan er dan ook van uit dat Keetje niet geleden heeft, we denken dat ze van ouderdom
een hartstilstand heeft gekregen en daarna stilletjes in elkaar is gezakt bij het legnest, waar ze naast lag.
Zo is Keetje gestorven zoals ze geleefd heeft, rustig en zonder ophef.

lieve bescheiden Keetje

Ook Keetje is begraven in de Tok-tuin, zodat zij zelfs na haar dood nog niet hoefde te verhuizen.

Rust zacht, lieve, bescheiden Keetje, we zullen je nooit vergeten.

Weer een droevig bericht

Ma Tok:
Weer moet ik u een nare mededeling doen.
Geheel onverwacht is Keetje overleden.
Zo is er nog geen einde aan de rouw bij de familie Tok.
Keetje's in memoriam kunt u woensdag lezen.

In memoriam: Vita

Ma Tok:
Vita kwam bij ons samen met haar beste vriendin Vera.
Zij waren door Pa en Ma Tok opgehaald bij de stichting "Red een legkip".

Vita toen ze net in de Tok-tuin was aangkekomen

Toen zij in de Tok-tuin aankwamen zagen zij er zielig uit, mager en met veel kale plekken.
Vera's kammetje was er half afgescheurd, de wond was behandeld door de mensen van "Red een legkip" en na een tijdje had zij alleen een wat korter kammetje dan Vita.
Vita was de sterkste en de moedigste van de twee, zij beschermde Vera als dat nodig was. Hun namen waren niet zomaar gekozen: Vera Vita betekent "het ware leven". En dat hebben ze allebei nog een poosje gehad hier in de tuin.
Ze waren gewend om altijd binnen te zitten in een grote schuur, met steeds het licht aan, zodat ze geen rust kregen, maar altijd maar eieren moesten leggen.
Ook hadden ze er nauwelijks ruimte om goed te zitten, zo vol was het

na 1 week komen er al nieuwe veerschachten groeien
op de kale plekken

daar.
Toen ze anderhalf jaar oud waren hadden ze hun beste legtijd gehad en zouden ze worden afgevoerd in een grote vrachtwagen om tot soep te worden verwerkt.
Gelukkig ontsprongen Vera en Vita deze dans omdat ze werden vrijgekocht door "Red een legkip".
En zo kwamen ze in de Tok-tuin terecht, waar ze volwaardige leden werden van de familie Tok. Ze beleefden samen heel wat avonturen, ze lachten zich naar om de grappen van de beide Geertruien en ze legden nog een hele poos prachtige grote bruine eieren.

Vera en Vita toen ze helemaal gezond waren geworden

Nadat Vera dit jaar ziek was geworden en niet meer te redden was is ze overleden.
Vita heeft haar nog een hele poos gezocht.
Gelukkig werd ze getroost door Geertui, die haar tweelingzus ook was kwijtgeraakt.
Vita en Geertrui verzonnen nog wat grappige dingen, totdat Vita het erg moeilijk leek te hebben met de rui.
Wel kwam ze nog elke morgen haar deel opeisen van het gele ei-krachtvoer, dat ze vreselijk lekker vond. Ze stond dan te wachten naast de ton, waar het spul in zat; als ik er een schepje uithaalde mocht ze uit dat schepje alvast een paar snaveltjes vol snoepen.



Vrijdagavond ontbrak Vita in het Tok-huis, toen ik de deur dicht kwam doen voor de nacht. Ik vond haar buiten achter de deur, waar ze ineengedoken op de grond zat.
Ik heb haar op de bodembedekking van het plateau gezet, waar ze lekker ging liggen.
Op de stok wilde ze niet, ik denk nu dat ze dat niet meer kon.
En zaterdagmorgen lag ze dood op de plek waar ik haar had neergelegd.
Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, naast haar vriendin Vera, zodat ze altijd bij elkaar zullen blijven.

Rust zacht, lieve Vita, voor eeuwig in de Tok-tuin, waar je een goed leven hebt gehad.

Droevig bericht

Ma Tok:
Op mij rust de droevige plicht u een schokkende mededeling te doen. 
Afgelopen nacht is Vita overleden. 
Het ging al een tijdje niet zo lekker met haar, maar dit hadden we toch niet zo snel verwacht. 
De hele familie Tok rouwt om haar.

LazaRus en zijn sporen (3)

Laza: 

Ik kan mijn verhaal eindelijk afmaken.

Ik lag daar dus heerlijk tegen die dame aan en ik liet de dierenarts zijn gang gaan. 

Ik hoorde een paar keer heel hard "Knip!" en na even wachten nog een paar keer. 

Nu zou het toch wel klaar zijn, dacht ik, maar nee, de dierenarts en Ma Tok gingen overleggen of er nog meer geknipt moest worden.

Ze kwamen uiteindelijk overeen dat het wel genoeg geweest was zo, het was niet de bedoeling dat er bloed zou gaan vloeien.

Omdat dat over MIJN bloed ging was ik het roerend met hen eens.

Laza ontsnapt bij de dierenarts

Daarna werd ik weer in mijn bakje gezet. Dat was aan de ene kant jammer, ik lag net zo lekker. Maar misschien mocht ik nu weer naar huis, dat zou ook wel fijn zijn.
Maar nee hoor, Ma Tok wilde nog een foto van mij maken daar.
Ze probeerde dat eerst te doen door het bakje heen, maar dat vond de dierenarts niet mooi genoeg. Hij zette het deurtje open en zei dat Ma Tok een foto zonder tralies kon maken door het deurtje.
Hahaha, de domoor! Natuurlijk had ik de opening ook gezien en ik was in no time uit het bakje en in de vensterbank gevlogen.

Laza's geknipte sporen

Daar kon ik door een groot raam heerlijk naar buiten kijken, terwijl de zon door mijn mooie kam en lellen scheen.
Helaas vonden de mensen dat geen goed idee van mij, Ma Tok pakte mij op en zette me weer in
het bakje.
En toen gingen we wel naar huis, weer met de auto.
Thuis maakte Pa Tok nog een foto van mijn geknipte sporen en toen bracht Ma Tok me weer naar de tuin, waar ik hartelijk welkom werd geheten door de voltallige familie Tok.

het puntje van  één van Lazarus' sporen

Ik ging meteen proberen of ik nu
weer lekker kon lopen en inderdaad, het ging veel fijner, geen geprik in mijn buik meer van die nare punten.
Als de hennen weer gaan klagen geloof ik ze niet meer, er prikt niets meer, mijn sporen zijn weer lekker kort en bot.
Ik voel mij weer een jeugdige haan en zo zie ik er ook weer uit.
Maar dan wel met de wijsheid van mijn werkelijke leeftijd, dat begrijpt u wel.

Ik ben de dierenarts dankbaar dat hij mij zo goed heeft geholpen.
Naar de dokter? Fluitje van een cent.